Ras(pop) Vlado Zečević, zvanično narodni heroj koji je rođen u Loznici gde mu je kasnije podignuta i bista, nezvanično i zasigurno jedan je od najomraženijih istorijskih ličnosti u Banji Koviljači. Sveštenik, koji se tokom Drugog svetskog rata preobratio, i mantiju i odanost kralju zamenio partizanskom uniformom, najodgovorniji je za plansko uništavanje jedne od osam kraljevskih banja nakon rata. Do 1941 godine, Banja Koviljača je imala uz Vrnjačku banju, status najposećenije banje u Kraljevini Jugoslaviji, a 1937 godine imala je isti broj posetilaca kao Dubrovnik. I lečilište, i ugostiteljski objekti, kafane, smeštaj za goste, hoteli, „kvartiri“, kao i čuveni Kur salon radili su punom parom. Privatne vile na obodu banjskog parka bile su prepune gostiju, čekalo se i po par meseci na slobodan smeštaj. Čitavo mesto je živelo, i bilo uposleno, na zadovoljstvo svih, meštana, gostiju..
Ipak, odmah nakon Drugog svetskog rata počinje uništavanje svega onoga što je imalo epitet „kraljevsko“. Banja Koviljača je pretrpela nenadoknadivu štetu od strane „oslobodilaca“. Privatne vile su uništavane, oduzimane vlasnicima, parkovske staze u Banji zatirane jer su podsećale na kraljevsku krunu. Kur salon je pretvoren u konjušnicu, i magacinski prostor. Svi natpisi koji su bili na bilo koji način vezani za porodicu Karađorđević, a koja je u potpunosti izgradila ovo mesto, uklonjeni su, zapaljeni, uništeni, i nisu se više smeli ni pomenuti, kao npr. Kupatilo kralja Petra I, ili česma princeze Jelene, itd.. Banjska crkva u centru Koviljače, čiju izgradnju nisu ometali ni okupatori tokom rata, srušena je od strane komunista koje je u lozničkom kraju predvodio bivši pop Vlado Zečević, iako je trebala da bude posvećena herojima Drinske divizije iz I svetskog rata.
Kao „kruna“ svega, raspop Zečević je došao na „genijalnu“ ideju kako da potpuno uništi Banju Koviljaču, a da usput bude heroj svoga kraja. Najzaslužniji je za izgradnju fabrike hemijske industrije „Viskoza“, na samom ulasku u omiljeno odmaralište nekadašnje Kraljevine, iako je to bilo potpuno nelogično. Viskoza je rasla, a Banja zapuštena, gosti rasterani. Rastao je i grad Loznica, i počeo se razvijati u smeru industrijskog grada, iako je imao sve preduslove da uz Banju Koviljaču proširi turističke kapacitete, uradi zdrave i perspektivne sadržaje. Tek nakon raspopove smrti, počinje stidljivi oporavak banje i njena izgradnja.
Kako je izgrađena „Viskoza“, tako je i nestala, tačnije zatvorena, na silu… Urušeni dimnjaci i hale ostali su kao svedoci jedne nenormalne osvete sopstvenom narodu, od strane Vlade Zečevića. 12000 ljudi je izgubilo posao u fabrici, Loznica je postala grad nezaposlenih. Moglo je mnogo drugačije… Kraljevska Banja Koviljača je ipak preživela, i dan danas dočekuje goste iz zemlje i inostranstva, na žalost namrštenog lica na bisti Vlade Zečevića u Loznici…