Pred II svetski rat urađen je projekat za izgradnju banjskog svetilišta, na samom obodu parka u centru Koviljače, na crkvenom zemljištu. Izgradnja crkve koja je trebalo da bude zadužbina glavnog komadanta drinske vojske, generala Ranka Alimpića i njegove žene Mileve, je otpočela za vreme okupacije. Temelj hrama je osveštan na Blagovesti 25. marta (7. aprila) 1943. godine u slavu i čast velikomučenika i čudotvorca Georgija (Đurđic), a u sećanje na vojnike čuvene Drinske divizije koji su žrtvovali svoje živote za oslobođenje Srbije u I svetskom ratu.
Najveće zasluge za to što je uopšte otpočela izgradnja crkve pripadaju, pre svih, svešteniku Milivoju Isakovu, banjskom parohu koji je uložio silan trud da Koviljača dobije ovo velelepno zdanje. Projekat su podržali svi: meštani (koji su učestvovali u izgradnji), crkveni velikodostojnici, predsednik opštine Koviljača i mnogi drugi. Ipak…. Iako su svi projekti urađeni u okviru Ministarstva građevina, a sama izgradnja tekla po planu i u ratu, bez ometanja od strane okupatora, ovo svetilište nikada nije završeno. Već 1948. godine, iznenada i bez pravog obrazloženja, potpisano je rešenje o rušenju, već skoro završene crkve.
Crkva je srušena, temelji su ostali i kasnije zatrpani, a materijal od rušenja, cigle, kamen, beton,
je iskorišćen za izgradnju osnovne škole u Gornjoj Koviljači.
Priča o “Zabranjenoj crkvi” sa pratećim fotografijama i originalnim dokumentima o izgradnji i rušenju crkve je po prvi put objavljena u knjizi “Kovilje” , autora Vladimira Vulovića 2010. godine. Postojala je nezvanična inicijativa da se hram obnovi na starim temeljima, ali se za sada od nje, iz nepoznatih razloga, odustalo.
{gallery}zabranjena crkva{/gallery}